De reis is nooit echt voorbij

Laat je inspireren door het expatverhaal van wereldburgers Gilles en Martine.

“Als je geen plezier hebt, ben je dan wel aan het leven?”. Deze slagzin van Gilles Schmit, een man met een passie voor grenzeloze mogelijkheden, valt nog vaak tijdens het interview. En zoals Gilles het zelf verwoordt: “Het was de drijvende kracht in mijn zoektocht naar het opperste geluk voor mezelf en mijn gezin.”

Thailand: een thuis voor de kinderen

Gilles groeide op in een familie van avonturiers. Zijn grootouders doorkruisten het Midden-Oosten, Noord-Afrika en reisden zelfs tot in het verre Rusland. Zijn ouders gingen vaak op trektocht naar de Himalaya.

Het idee om als expat te werken groeide tijdens zijn studies, maar werd pas later concreet. "Ik had één zeer sterke overtuiging: ik wilde weg uit Europa.” Gewapend met zijn familiegeschiedenis en drang naar avontuur, solliciteerde Gilles bij Solvay. Daar kreeg hij de kans om stage te lopen. Een aantal jaren later ging er voor hem letterlijk een nieuwe wereld open.

Zijn eerste grote project leidde hem naar Thailand, waar hij samen met zijn echtgenote Martine en hun twee jonge kinderen van 1 en 2 jaar, en een derde op komst, zijn eerste stappen zette in een carrière die hem over vele landsgrenzen zou voeren. En dat deed hij samen met de Overzeese Sociale Zekerheid. "Door te werken voor een groot bedrijf, zoals Solvay, werden veel zaken voor me geregeld. Zo had mijn gezin steeds toegang tot de beste medische zorg."

“Achteraf gezien voelde Azië aan als onze thuis weg van huis. Onze kinderen beschouwen Thailand nog steeds als hun geboorteland, zo sterk zijn onze banden met die warme, gastvrije cultuur." Net als Marco Polo draagt Gilles Azië in zijn hart.

Naar alle uithoeken van de wereld

Na Azië bracht het professionele parcours van Gilles hem en zijn gezin naar Brazilië, Argentinië en Rusland, met tussenstops in Europa. Hij vestigde zich uiteindelijk in Saoedi-Arabië. “Achteraf gezien ben ik enorm gegroeid en heb ik geleerd wat er werkelijk toe doet in het leven”

Achteraf gezien ben ik enorm gegroeid en heb ik geleerd wat er werkelijk toe doet in het leven

En zijn vrouw Martine? Zij volgde hem naar bijna elk nieuw expatland. De rol van de partner is vaak cruciaal voor het ‘slagen’ van de expatreis. “Ook al was verhuizen niet altijd even gemakkelijk, elke locatie gaf je wel telkens de kans om een nieuwe kant van jezelf te ontdekken.”

Als expatpartner word je nog harder in het avontuur gegooid. “Vaak vertrek je zonder werk naar een compleet vreemd land, waar je gedwongen wordt om de zin van je bestaan opnieuw te definiëren. Het zoeken naar een doel in een nieuwe omgeving is echter geen gemakkelijke opgave. Het kan wel zes maanden duren voordat je iets vindt wat je echt wil doen. Maar dat heeft me nooit ontmoedigd. Achteraf gezien ben ik enorm gegroeid en heb ik geleerd wat er werkelijk toe doet in het leven."

Martine ontplooide zich in elke nieuwe omgeving. Van vrijwilligerswerk tot de zorg voor hun kinderen, en zelfs het volgen van een opleiding Interieurvormgeving. "Het lag niet in mijn aard om gewoon stil te zitten. Zelfs in Brazilië ben ik opnieuw gaan studeren.”

Expatkinderen

In de expatwereld zijn het niet alleen volwassenen die deel uitmaken van de expatgemeenschap. Hun kinderen, ook wel bekend als ‘third culture kids’, beleven hun jeugd doordrenkt van culturele diversiteit. Nieuwe omgevingen, talen en tradities wisselen zich op frequente basis af. Zo ontwikkelen ze vaak een sterk aanpassingsvermogen. “Onze kinderen maken van jongs af aan deel uit van ons expatavontuur en kennen niets anders. Mijn gezin heeft me ook nooit beperkt in mijn werk. In tegendeel, onze kinderen waren eerder een drijvende kracht. Ze hielpen ons om ons te integreren in ons nieuwe thuisland.”

De kinderen van Gilles en Martine kregen een rijke culturele bagage mee – ook al waren zij het vaak die de wereld voor hun ouders nog meer openden. “Onze kinderen waren de facilitator om ons telkens opnieuw te nestelen in een nieuw expatland. Waar wij de wereld naar hen brachten, leerden zij ons duiken in de sociale aspecten van die wereld door hun contact met andere expatkinderen en de lokale bevolking via onderwijs en hobby’s.”

Terwijl Gilles en Martine evolueerden tussen grenzen, ontwikkelden hun kinderen een wereldwijde mindset die hen onderscheidde van hun leeftijdsgenoten en hen voorbereidde op een leven van grenzeloze mogelijkheden. “Onze kinderen hebben hun nomadische bestaan omarmd en wonen momenteel verspreid over de wereld: in Engeland, in België en op het eiland Réunion.” Van een ‘full circle moment’ gesproken.

School of life

“We hebben veel gereisd, maar vooral geleefd.” De ontmoetingen met verschillende culturen en mensen heeft het koppel gevormd. “Ik zou het iedereen aanraden om de sprong te wagen. Vaak houdt de angst voor het onbekende mensen tegen, maar ‘the first step is the hardest’. Vanaf het moment dat je de eerste stap zet, ben je al een heel eind ver.”

Wat hun beste expatervaring was? “Ze hebben ons allemaal wat bijgebracht. En elke ervaring was anders – zeker op familieniveau reageerde iedereen op een andere manier bij elke ontmoeting met een nieuw land. Maar steeds met een positieve ingesteldheid.”

Momenteel zijn de kinderen de deur uit en verblijft het koppel in Saoedi-Arabië. Dat was een aanpassing voor Martine. “De kledingstijl en de lokale gebruiken zijn anders, maar de gastvrijheid is hier enorm. Je kan gewoon ergens aankloppen en aanschuiven aan tafel.”

Toekomst

Tot slot vroegen we hen naar hun visie op de toekomst. En die ligt nog helemaal open. “Ook al heb ik er al veel jaren opzitten als expat, ik ben nog steeds tevreden. Dus zolang mijn job me hier houdt, blijf ik hier.” Toch zijn ze langzaam op zoek naar hun laatste woonplaats. “Binnen vijf jaar ga ik met pensioen en het liefst zou ik een ruïne in Toscane willen kopen en renoveren.” Gilles is ook een fervent kunstliefhebber, dus lijkt het voor hem logisch om terug te keren naar Europa. “Ik heb altijd iets gemist, namelijk de kunst van West-Europa.” Aan het eind van dit jaar keerde het koppel zelfs speciaal terug om wat musea te bezoeken. “Maar Bretagne of Normandië, zien we ook wel zitten.”

Of België op hun verlanglijstje staat? “Het is niet het land waar we momenteel in geïnteresseerd zijn, maar we sluiten niks uit.”

Gilles en Martine blijven wel nog even aangesloten bij de OSZ. “Tot aan mijn pensioen. Want voor al deze expatjaren in verschillende landen, heb ik door mijn aansluiting nog steeds recht op een pensioen.”

Op dit moment is Gilles aangesloten met een lokaal contract en overtuigd dat het belangrijk is om aangesloten te blijven bij de OSZ. Want zoals we allemaal weten: de reis is nooit echt voorbij, alleen de bestemming verandert.